Queen Omega : Chapter 12

EP.12

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

ทันทีที่ได้ยินคำอ้อนวอนของอัลฟ่าตรงหน้า รอยยิ้มร้ายกาจแต่มากไปด้วยเสน่ห์อันน่าหลงใหลก็หุบลง และแทนที่ด้วยกลีบปากอวบอิ่มขยายกว้างให้มากพอที่จะนำสิ่งใหญ่โตตามมาตรฐานชายที่เกิดในชนชั้นอัลฟ่า มือทั้งสองชักรูดในส่วนที่ตัวเองไม่สามารถนำมันเข้ามาในปากด้วยจังหวะเนิบนาบ แต่กลับหนักหน่วงเสียจนผู้ที่ได้รับการปรนเปรอจากควีนโอเมก้า เป็นอันต้องกระตุกเกร็งทุกครั้งที่ถูกเรียวลิ้นร้ายกาจลงมือกลั่นแกล้ง

“อ่าาา มะ...อึก...มัน” จองกุกพยายามหักห้ามเสียงครางของตัวเอง แต่เพราะสมองมันสั่งการให้ตัวเองรู้สึกดีไปกับรางวัลอันแสนหายากจากควีนคนงามผู้เย่อหยิ่ง

นอกจากจะรู้สึกดีแล้ว ดวงตาสีอำพันคู่นี้ยังจ้องมองกลุ่มผมนุ่มที่ผงกขึ้นลงอยู่ตรงหว่างขา ยิ่งถูกลิ้นร้ายกาจลงมือกลั่นแกล้งตรงส่วนนั้นมากเท่าไหร่ ร่างกายแกร่งก็ยิ่งกระตุกเกร็งพร้อมกับลมหายใจที่สะดุดทุกครั้ง ยามโดนจุดเร้าอารมณ์ของตน

ให้ตายเถอะ...จอน จองกุกไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนงามของเขานั้นจะร้อนแรงถึงเพียงนี้

ยิ่งหลงใหลหนักเข้าไปอีก

“อ่า...ระ...เร็วอีก”

ณ ตอนนี้จอน จองกุกไม่แม้แต่ห้ามเสียงครางของตัวเองอีกต่อไป มือแกร่งคว้ากลุ่มผมนุ่มของควีนโอเมก้าเอาไว้แน่น ก่อนจะกดให้อีกฝ่ายสัมผัสกับตัวตนของตัวเองแนบชิดมากกว่าเดิม

“อุก!” ดวงตาสีอความารีนเบิกกว้างเล็กน้อยเพราะตกใจ ความรู้สึกจุกบริเวณลำคอเมื่อถูกส่วนหัวของแกนกายที่เล่นสนุกอยู่ในปากชนเข้ากับหลอดลมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ใบหน้างดงามเผลอแสดงอาการขัดใจเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะห่อเป็นรูปตัวโอเพื่อโอบรัดแกนกายของอัลฟ่าให้แน่น เมื่อรู้ว่าอีกคนใกล้จะถึงจุดหมายในอีกไม่ช้า

แหงละ...เล่นโดนปรนเปรออย่างหนักหน่วงตั้งแต่เริ่มขนาดนี้ มีหรือจะไม่ก้าวขาไปถึงฝั่งฝันอันแสนสั้นนี่กัน

“อืม~~” รอไม่นานก็รับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อน ก่อนจะตามมาด้วยรสชาติฝาดผสมความคาวชวนเบ้หน้า จนควีนคนงามถึงกับต้องผละออกจากแกนกายที่ตัวเองครอบครองมันอยู่อย่างรวดเร็ว

บางส่วนที่ถูกอมไว้อยู่ในปากก็พยายามกลืนมันลงคอ เพียงเพราะเห็นสีหน้าหงอยเหงาของคนเด็กกว่า ความใจอ่อนที่ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นตามใจอีกฝ่ายมาตั้งแต่ตอนไหน กว่าจะรู้ตัวเองอีกทีปาร์ค จีมินก็พ่ายแพ้ให้แก่จอน จองกุกไปแล้ว

นิ้วหัวแม่มือปาดคราบน้ำรักตรงมุมปากออก ก่อนที่ร่างเพรียวจะลุกขึ้นปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออก เหลือไว้เพียงร่างกายเปลือยเปล่าอวดผิวขาวเนียนดั่งไข่มุกเม็ดงามต้องแสงจันทร์ องค์ประกอบทุกส่วนบนร่างกายของควีนโอเมก้ามันช่างสมบูรณ์แบบยิ่งกว่ารูปปั้นที่ถูกบรรจงสร้างขึ้นมาอย่างประณีตเสียอีก

“เก็บอาการหน่อยสิ”

จีมินที่เห็นคนเด็กกว่าสติหลุดตั้งแต่ตอนที่เขาถอดเสื้อเชิ้ตตัวเก่งออก ยิ่งตอนนี้เขาไม่มีอะไรปกปิดและกำลังคลานขึ้นมาคร่อมร่างแกร่งที่ช่วงล่างนั้นถูกปลดกระดุมกางเกงจนเห็นจองกุกจูเนียร์กำลังยืดตรงอย่างน่ามันเขี้ยว

ขนาดเสร็จไปแล้วรอบหนึ่ง ก็ยังไม่อ่อนตัวลงเลยสักนิด

ตรงกันข้ามมันกลับใหญ่ขึ้นกว่าเดิมจนจีมินเริ่มกลัวหน่อย ๆ แล้วว่าหากมันเข้ามาอยู่ในตัวเขา มันจะเจ็บมากหรือเปล่า

เห็นแบบนี้ก็เป็นครั้งแรกของจีมินเหมือนกันนะ

แหมะ

“หืม?” เพราะจีมินมัวแต่สนใจจองกุกจูเนียร์อยู่ เลยไม่ได้เงยหน้ามองจองกุกคนพ่อที่เหมือนจะเมาผิวขาว ๆ ของควีนคนงามจนสติสตางค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไป

แต่พอดวงตาสีอความารีนเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อก็ต้องชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นสิ่งแปลกปลอมเด่นหราอยู่บนใบหน้า และพอจ้องดี ๆ ก็รู้แล้วว่าไอ้สีแดงที่ไหลออกมาจากจมูกนั้นคือเลือดกำเดา

“เอ๊ะ?”

จองกุกที่กลับมามีสติอีกครั้งก็ใช้หลังมือปาดคราบเลือดตรงจมูก ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างจนจีมินกลัวเหลือเกินว่ามันจะหลุดออกมากลิ้งเล่นบนเตียง ยิ่งอีกฝ่ายรู้ถึงสาเหตุที่ตัวเองเลือดกำเดาไหล แก้มสากที่ช่วงนี้มันบวมชวนน่าบีบเล่นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ายกับมะเขือเทศขึ้นเรื่อย ๆ

“เด็กลามก”

“O///O” เพียงแค่คำสามคำถูกเปล่งออกมาจากควีนคนงาม จอน จองกุกก็ยิ่งอับอายมากขึ้นจนถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปิดหน้าแดง ๆ ของตัวเองเอาไว้

ให้ตายเถอะ...แค่เห็นผิวขาว ๆ นั้นเต็มสองตา ก็ถึงกับเลือดกำเดาไหลเลยงั้นเหรอ

แกมันไก่อ่อนชะมัดจอน จองกุก!

“หึ!”

จีมินหัวเราะในลำคอ แววตาฉายความเอ็นดูคนเด็กกว่าที่พยายามปิดบังหน้าแดง ๆ ของตัวเอง ทว่าความเหนอะแหนะบริเวณช่องทางด้านหลังเพราะอารมณ์ที่พุ่งถึงขีดสุด ยิ่งตรงกลางระหว่างลูกพีชของเขากำลังถูไถอยู่กับแกนกายร้อนผ่าว ก็ยิ่งอยากเอามันเข้ามาในตัวของจีมินมากขึ้น

อยากได้...เขาอยากได้มัน

ไม่จำเป็นต้องคิดให้รกสมอง มือขาวก็จัดการแกนกายร้อนเอาไว้ จัดการรูดมันสองสามที ก่อนจะนำมันมาจ่อเอาตรงช่องทางด้านหลังของตัวเอง

“อื้อออ”

ทันที่ส่วนหัวเข้ามาด้านในเพียงเสี้ยวเดียว ความเจ็บเหมือนร่างกายกำลังฉีกขาดก็ทำเอาใบหน้างามที่มักเรียบนิ่งอยู่ตลอดเวลา แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บจนจองกุกที่เลิกเอามือปิดหน้าตัวเอง ถึงกับร้อนรนทำอะไรไม่ถูกนอกจากหยุดการกระทำคนงามของเขา

“จะ...จีมิน”

“ไม่!” จีมินปฏิเสธทันที เพียงเพราะรู้ว่าคนใต้ร่างต้องการจะหยุดเขา กลีบปากอวบอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง ก่อนที่ควีนโอเมก้าจะตัดสินใจกดร่างตัวเองลงไปรวดเดียว

“อ๊าาาาา"

“อึก!”

ทางด้านจองกุกที่ถูกโอบรัดด้วยความอ่อนนุ่มโดยไม่ทันตั้งตัว ก็กัดฟันข่มสัญชาตญาณของตัวเองไม่ให้เผลอจับควีนโอเมก้าให้ลงมาอยู่ด้านล่างแทน แค่ตอนนี้เขาก็รู้สึกจะบ้าตายอยู่แล้ว โดยเฉพาะความเสียวที่เล่นเอาหัวสมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกไปเสียพักใหญ่

“อ๊ะ!” จีมินที่ถูกความจุกและเจ็บเล่นงานก็ถึงกับเบ้าหน้า ดวงตาสีอความารีนหลับตาลงพร้อมกำหนดลมหายใจเข้าออก เพื่อผ่อนคลายอาการบีบเกร็งของตัวเอง

พอความเจ็บเริ่มทุเลาลงและแทนที่ด้วยความเสียวซ่าน เรือนกายขาวเนียนชวนน่าทำรอยก็เริ่มขยับขึ้นลงด้วยจังหวะเนิบนาบ ก่อนจะค่อย ๆ เร่งความเร็วขึ้น จนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันดังก้องอยู่ในหูของทั้งสอง

“อ๊า...อ๊า...” เสียงทุ้มหวานครางลั่น ยามที่ตัวเองกดลงไปกลืนกินแกนกายด้านล่างจนมิดด้าม ส่วนหัวที่พุ่งชนจุดกระสันเข้าเต็มรักก็พาเอาความคิดทุกอย่างเตลิดออกไปจากหัว เหลือไว้เพียงความสุขสมเป็นดั่งยาเสพติดมอมเมาทั้งสองให้ลุ่มหลงไปกับกามอารมณ์

“อ่า...จีมิน” ทางด้านอัลฟ่าที่นอนเป็นหุ่นให้คนงามด้านบนโยกอย่างเมามัน ก็ทำได้เพียงแค่ใช้น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อของควีนโอเมก้า มือหนาทั้งสองข้างบีบขยำสะโพกขาวจนขึ้นรอยนิ้วทั้งสิบ บีบเค้นมันทุกครั้งที่แกนกายของตัวเองพุ่งชนกับจุดกระสันของคนด้านบน

ลมหายใจอุ่นร้อนถูกพ่นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าหล่อเชิดขึ้นอย่างพอใจกับรางวัลอันแสนหอมหวานที่ถูกควีนโอเมก้ามอบให้เพียงคนเดียว

ดีหน่อยที่ห้องนี้ถูกออกแบบให้เก็บเสียง ก็เลยไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาได้ยินเสียงครางของเราสองคน โดยเฉพาะกับเหล่าอัลฟ่าผู้พิทักษ์คนอื่นที่ยังไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของควีนโอเมก้าผู้สูงศักดิ์กับอัลฟ่าผู้พิทักษ์คนสุดท้าย

ไม่สิ...บางทีพวกเขาอาจจะรู้ เพียงแค่ไม่พูดหรือแสดงท่าทีออกมาให้จีมินกับจองกุกรู้สึกอึดอัดใจก็เท่านั้น

ยิ่งกับคิม แทฮยองผู้หวงแหนควีนโอเมก้ามากกว่าชีวิตตัวเอง ยังคงเงียบไม่เข้ามาหาเรื่องอะไรจองกุกอีกเลย

ดูเหมือนว่าอัลฟ่าผมแดงเจ้าอารมณ์จะเริ่มเปิดใจให้กับเขาบ้างแล้ว เพราะไม่อย่างงั้นจอน จองกุกคงไม่มาจูบกับควีนโอเมก้าในขณะที่สะโพกแกร่งก็สวนแรงเข้าใส่ร่างขาวอยู่แบบนี้หรอก

จ๊วฟ~

ลิ้นร้อนของทั้งสองเกี่ยวพันกันไปมาจนเกิดเสียงลามกดังก้องทั่วห้อง น้ำลายที่วันนี้มันหวานยิ่งกว่าทุกวันไหลเปื้อนปากของทั้งคู่ และบางส่วนมันก็ย้อยลงไปกระทบกับผิวกายของอัลฟ่าที่นอนอยู่ด้านล่าง

“อ่า...ดะ...เดี๋ยว...จี...อึก...มิน”

จู่ ๆ จังหวะของคนด้านบนมันก็เร็วขึ้น จนจองกุกที่กำลังเคลิ้มกับจูบของอีกฝ่ายต้องเป็นฝ่ายถอยห่าง พร้อมกับเสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยเรียกคนงามให้ลดความเร็วลงหน่อย

แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินเสียงห้ามปรามของเขาเลยสักนิด ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ทั้งความหนักหน่วงที่โอบรัดแกนกายของเขาเอาไว้แน่นจนแทบจะขยับไม่ไหนไม่ได้ และยิ่งอารมณ์ของเขาพุ่งถึงขีดสุด สัญชาตญาณของอัลฟ่าก็เริ่มแสดงอาการออกมาจนเขารู้สึกได้

“อ๊ะ...ทะ...ทำไม...อึก...มันใหญ่...อ๊า...ขึ้น”

“บ้าชิบ!!!” จองกุกสบถออกมาอย่างลืมตัว เมื่ออาการปวดหนึบชวนน่าอึดอัดที่มีเพียงอัลฟ่าเท่านั้นมันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เบียดช่องทางอุ่นร้อนของควีนโอเมก้าที่ต่อให้มันคับแน่นมากแค่ไหน เจ้าตัวก็ไม่คิดจะผ่อนแรงขย่มขึ้นลงมาแม้แต่น้อย

ราวกับว่าอีกฝ่ายก็ถูกสัญชาตญาณของโอเมก้าครอบงำแล้วเช่นกัน

“ยะ...หยุดก่อน” มือหนาพยายามจับร่างเพรียวเอาไว้ และรีบยกอีกคนให้ออกห่างจากแกนกายของเขาเร็วที่สุด

ทว่ามันกลับสายเกินไป

“อ๊างงงงงง” เสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความสุขสมดังลั่น เรือนกายงดงามกระตุกเกร็งยามที่แกนกายของตนปลดปล่อยน้ำนมสีขาวออกมาจนเลอะหน้าท้องของจองกุกไปหมด

ไม่เพียงเท่านั้นด้านในที่ถูกอัดแน่นด้วยแกนกายใหญ่กว่าตามสัญชาตญาณของอัลฟ่าที่ถูกจุดอารมณ์จนถึงขีดสุด ก็ฉีดพ่นน้ำรักใส่ช่องทางด้านหลังของควีนโอเมก้าทุกหยาดหยด ครั้งจะถอนตัวออกมามันก็ทำไม่ได้เพราะอาการของจอน จองกุกในตอนนี้นั้น....

****มีต่ออีกนิด****