DOCTOR CHAPTER 06

EP.06

*ยังไม่ได้แก้คำผิด*

สรรพนามหวานหูขับกล่อมสติที่เหลืออยู่ของจีมินหายไปทิ้งไว้เพียงแต่พื้นสีขาวโล่งว่างเปล่าอย่างไร้ทางออก ใบหน้าที่เคยซบอยู่บนไหล่หนาของคนตัวโตถูกวงแขนแกร่งช้อนให้ลงมานั่งบนโถส้วม ดวงตาคู่สวยที่มีคราบน้ำตาเพราะห้วงอารมณ์ที่กำลังถูกจุดอย่างงเงียบๆ จ้องมองกางเกงสแล็คสีดำที่บัดนี้กลับมีสิ่งผิดปกติดันออกมาจากเนื้อผ้าให้เห็นรูปร่างของมันอย่างชัดเจน

อีเหี้ย...มันใหญ่ฉิบหาย!!!

นี่มันยิ่งกว่ากระบอกข้าวหลามแล้วมั้ย!!

ไอ้พี่หมอแม่ง

สายตาอิจฉาถูกส่งค้อนให้กับคนที่ยืนเต็มความสูงอย่างแรงกล้า แม้ตอนนี้ตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก แต่ความอิจฉานั้นมันย่อมมีมากกว่าความกระอายกับการที่ต้องมานั่งจ้องส่วนยาวใหญ่จนปลายจมูกของเขาจะชนกับสิ่งใหญ่ยักษ์นั่นอยู่รอมร่อ

เอื๊อก!

น้ำลายเหนียวหนืดก้อนใหญ่ถูกกลืนลงคออย่างยากลำบาก ยิ่งสายตาคู่นี้เห็นมือของพี่หมอกำลังปลดกระดุมรูดซิบลงในระยะใกล้ๆชนิดทีว่า HD1080 ก็ไม่สามารถเอาชนิดความชัดแจ๋วตรงหน้าของจีมิน ยิ่งตอนนี้ความใหญ่โตมีเพียงแค่บ็อกเซอร์สีเข้มกับชั้นในบดบังมันอยู่เพียงน้อยนิด

อาการร้อนวูบวาบและแสบร้อนบริเวณแก้มทั้งสองข้างขับให้ใบหน้าขาวเนียนดูน่ารักและน่ารังแกจนจอน จองกุกอดจะแกล้งยื่นมืออ้อมไปจับท้ายทอยด้านหลังและออกแรงดันใบหน้าหวานของคนตัวเล็กชนเข้ากับลูกชายของเขาเน้นๆ ทำเอาคนขี้แกล้งซี๊ดปากเพราะความเสียวที่ได้รับ

“งื้อ!!!”

ปลายจมูกที่ถูกบังคับให้แนบไปกับความใหญ่ยักษ์ทำเอาจีมินตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะหนึ่ง อุณหภูมิร้อนรุ่มกับกลิ่นคาวบางอย่างชวนให้ริมฝีปากบวมเปล่งอดจะเผยอพ่นลมหายใจใส่เจ้าสิ่งใหญ่โตอย่างเผลอไผล

ไม่ไหว...ขืนยังเป็นแบบนี้อยู่ต่อไป

ปาร์ค จีมินได้ขาดใจตายแน่ๆ

“อ่า...นุ่มนิ่ม...”

“-///-”

สะโพกแกร่งเผลอขยับเข้าหาใบหน้าหวานของคนตัวเล็กอย่างมีอารมณ์ ยิ่งส่วนนั้นได้รับลมหายใจร้อนๆในระยะประชิด ทำเอาหมอหนุ่มอยากจะให้อีกคนปรนเปรอเขามากกว่านี้ ดวงตาคมกริบที่หยาดเยิ้มไปด้วยกามอารมณ์จ้องมองคนด้านล่างอย่างกึ่งบังคับกึ่งออดอ้อน เล่นซะคนถูกมองรู้สึกอยากจะเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

ทุกคนเอาแต่บอกว่าพี่หมอเป็นผู้ชายที่นิสัยไม่เข้ากับการเรียนแพทย์มาตั้งแต่เข้าเรียนปี 1 ใหม่ๆ ร่างกายที่สมส่วนยิ่งกว่านายแบบชื่อดังที่กว่าจะได้หุ่นแบบนั้นมา พวกต้องลงครอสฟิตตัวเองเป็นเดือนๆ ต่างกับพี่หมอที่มีหุ่นแบบนั้นโดยไม่ต้องทำอะไร หน้าตาก็ดีระดับพรีเมียม ฐานะทางบ้านก็รวยล้นฟ้า สมองก็เฉลียวฉลาดไม่แพ้พี่ชายของผม

ทุกอย่างในตัวของพี่หมอเพอร์เฟคจนผมอดจะอิจฉาในโชคชะตาของตัวเองที่ดังถูกจับอยู่ในจำพวกผู้ชายตัวเล็ก หน้าหวาน ไร้ซึ่งความซังนัมจาที่ควรมีผัวมากกว่ามีเมีย

 แค่คิดถึงก็น่าเจ็บใจ!!

“อึก! อี้อ๋อ!!!”

เพราะมัวแต่คิดเรื่องตัวเองนานเกินไป เลยทำให้ผมลืมว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องปกติอย่างเช่นทุกวัน ปากที่เดิมทีแนบอยู่กับส่วนนั้นของพี่หมอตอนนี้ดันถูกมือหนาบีบให้อ้าออกพร้อมกับความใหญ่โตที่เต็มไปด้วยอุณหภูมิร้อนสูงยัดเข้าปากผมเต็มๆคำ

“อ่อก!!”

ผมถึงกับสำลักจนเกือบจะถอนปากหนีออกจากส่วนที่ยังคาอยู่ในปากของผม แต่พี่หมอดันรู้ทันถึงได้ใช้มือของตัวเองยึดท้ายทอยของผมเอาไว้ไม่ให้หนีเนี่ยน่ะสิ!!!

“อมมันเข้าไป”

“เอ็บอาก!!!”

“ซี๊ดดด อย่าเอาฟันขูดมันสินุ่มนิ่ม”

“อื้อ!!”

ผมส่งสายตาขวางให้คนด้านบนที่เอาแต่หลับตาพริ้มแสดงสีหน้ามีความสุขในขณะที่เอวของเขาก็กระแทกส่วนนั้นเข้าปากผมอย่างต่อเนื่อง ความใหญ่โตที่มีมากเกินกว่าที่ปากของผมจะรับมันทั้งหมดเข้ามาได้ แถมบางครั้งส่วนปลายของพี่หมอก็ดันทะลุเข้ามาพรวดพราดเข้ามาถึงคอหอย ทำเอาผมสำลักจนเกือบหายใจไม่ทันกันเลยทีเดียว

ผมว่าผมรู้นิสัยเสียของพี่หมออีกข้อหนึ่งแล้วล่ะ

นอกจากจะปากหมา ชอบพูดจากวนตีนชาวบ้านแล้ว…

นิสันหมกมุ่นแต่เรื่องลามกจกเปรตแบบนี้มันหมายความว่ายังไงวะ!!!

เป็นหมอมันหมดอยากขนาดนั้นเลยหรือไงกัน!!!

ในใจก็ได้แต่ท่องบทสาปแช่งร่างสูงที่กำลังสนุกสุดเหวี่ยงกับการกระแทกลูกชายของตัวเองเข้าปากจิ้มลิ้มด้วยความเร็วไม่คงที่ แต่มือทั้งสองข้างของจีมินดันย้อนแย้งกับคำพูดทุกประการ เพราะตอนนี้ฝ่ามือนุ่มเหมือนปุยนุ่นกำลังกอบกำส่วนที่เหลือที่ปากของคนตัวเล็กครอบครองไม่ถึงขยับขึ้นลงตามจังหวะชักนำของอีกคนพร้อมกับบีบขยำลูกบอลแฝดที่บวมเต่งเตรียมพร้อมปลดปล่อย แต่จีมินก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่หมอจะเสร็จตอนไหน

เพราะนี่ก็ผ่านมาสิบนาทีแล้วพี่หมอก็ยังไม่ปล่อยออกมาเลย

หมกมุ่นไม่พอ ดูท่าจะอึดพอๆกับเอวดุๆที่ยังคงกระแทกใส่ในปากไม่ยอมหยุดแถมยังเพิ่มความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆไม่มีลิมิตอีกต่างหาก

“ตอดหน่อยนุ่มนิ่ม...อ่า...รัดแบบนั้นแหล่ะ”

เสียงทุ้มครางอย่างพอใจกับโพรงปากอุ่นๆของคนตัวเล็กที่กำลังห่อปากตัดรัดแกนกายของเขาแน่นจนแทนจะขยับไม่ได้ ฟันสวยที่บางครั้งก็ขูดกับส่วนด้านข้างอย่างไม่ได้ตั้งใจก็พาเอาเขาเสียวจนอยากจะลงไปขยี้กลีบปากบวมๆนั่นให้ช้ำเลือดมากกว่านี้

เมื่อรู้ตัวว่าใกล้จะถึงที่หมายในไม่ช้า มือทั้งสองข้างก็จัดการทึ้งกลุ่มผมสีม่วงดันใบหน้าหวานของคนตัวเล็กเข้าใกล้แกนกายของเขาจนทุกส่วนถูกกลืนหายเข้าไปในปากจนมิด มือเล็กๆทุบตีต้นขาแกร่งอย่างไม่พอใจกับการกระทำห่ามๆแบบนี้ ดวงตาที่มักจะดื้อและชอบพยศใส่เบิกกว้างเมื่อลิ้นเล็กสัมผัสได้ถึงรสชาติฝาดคาวคละคลุ้งอยู่เต็มปาก

“อ่า..”

กายแกร่งกระตุกปลดปล่อยความต้องการทุกหยาดหยดใส่ปากคนตัวเล็ก ก่อนจะจำใจถอนตัวออกจากโพรงปากอุ่นอย่างเสียดาย คราบน้ำสีขาวขุ่นบางส่วนย้อยตกลงบนพื้นพร้อมกับคนตัวเล็กทรุดกายลงกับพื้นสำลักส่วนที่เหลือออกมาอย่างน่าสงสาร

มีต่ออีกเล็กน้อยกลับไปหน้าหลักโลด!!!

#ฟิคหมอเถื่อนกุกมิน ฝากโปรเจคเถื่อนกุกมินเรื่องนี้ในอ้อมกอด อ้อมใจของทุกคนที่กดเข้ามาด้วยนะคะ ชอบก็เม้น ถูกใจก็ติดตามจ้า♥♥